Прадстаўляем апошні артыкул з гістарычнага раздзела матэрыялаў канферэнцыі “Беларуская нацыянальная ідэя” (Гародня, 18-19 красавіка 1999 г.). Яго аўтары – Аляксандр Літвінскі, Дзмітры Караў – прадстаўлены раней.
Рэдакцыя.
nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Прадстаўляем апошні артыкул з гістарычнага раздзела матэрыялаў канферэнцыі “Беларуская нацыянальная ідэя” (Гародня, 18-19 красавіка 1999 г.). Яго аўтары – Аляксандр Літвінскі, Дзмітры Караў – прадстаўлены раней.
Рэдакцыя.
Лена Глагоўская
Яўген Мірановіч
Грамадскія, палітычныя, эканамічныя і нацыянальныя адносіны на тэрыторыі чатырох паўночна-ўсходніх ваяводстваў ІІ Рэчы Паспалітай СТВАРАЛІ АТМАСФЕРУ КАЛОНІІ. Спосаб польскага праўлення на землях, населеных беларусамі, ад самага пачатку не спрыяў усталяванню карэктных дачыненняў паміж дзяржаўнай уладай і мясцовым насельніцтвам. Разам з замацаваннем дзяржаўных структур ПАЧАЛІСЯ ЛІКВІДАЦЫЯ БЕЛАРУСКАГА ШКОЛЬНІЦТВА, РАЗБУРЭННЕ АБО АДБІРАННЕ ЦЭРКВАЎ, пераслед падазроных у спрыянні камунізму. Паколькі ў Польшчы перамагла нацыяналістычная канцэпцыя палітыкі ў дачыненні да нацыянальных меншасцяў, на практыцы сталі ажыццяўляцца найгоршыя і самыя брутальныя метады асіміляцыі беларусаў і ўкраінцаў.
Валянцін Міхедзька
Дзмітры Караў
Аляксандр Літвінскі
Сяргей Дубавец
Аляксандр Рабкоў
Наталля Казлоўская
Аляксандр Заранок
Алесь Краўцэвіч
Эдвард Зайкоўскі
Анатоль Грыцкевіч
Гэтым артыкулам Станіслава Судніка мы пачынаем прэзентацыю матэрыялаў канферэнцыі «Беларуская нацыянальная ідэя» (Гародня, 1999 г.), якія прадстаўлены у гістарычным раздзеле.
Рэдакцыя.
Антон Шукелойць – кіраўніка Беларуска-Амэрыканскага Задзіночаньня на эміграцыі – разважае пра падзеі 1930-1940-х гадоў, якія і так перакручаныя, але яшчэ і сфальшаваныя, замоўчаныя ворагамі Беларусі.
Сярод значных фігур беларускай апазіцыі сябрам рэдакцыі вядомы, у тым ліку асабіста, два чалавекі, стаўленьне да якіх у нас, мякка кажучы, неадназначнае. З аднаго боку гэта людзі, якія з’яўляюцца несумніўнымі беларускімі патрыётамі й інтэлектуаламі, а з другога боку ў іх такія характары, што… “зварыць зь імі агульную кашу” практычна немагчыма. Гэтыя людзі – Зянон Пазьняк і Вячаслаў Сіўчык. Нягледзячы на дадзеную супярэчнасьць, рэдакцыя сайта будзе распаўсюджваць матэрыялы, створаныя і гэтымі асобамі, у такой ступені, у якой яны будуць спрыяць зьдзяйсьненьню АБ’ЕКТЫЎНЫХ ІНТАРЭСАЎ БЕЛАРУСКАГА НАРОДУ. Асабліва гэта будзе адбывацца тады, калі іх пазіцыя супадае з прынцыповымі поглядамі сябраў рэдакцыі амаль што абсалютна.
Рэдакцыя.
19 кастрычніка 2005 г. на радыё “Свабада” прагучала інтэрвю, якое карэспандэнтка Валянціна Аксак узяла ў дасьледчыка гісторыі беларускага рэлігійнага руху Юрыя Гарбінскага. Сп-р Юрый стаў складальнікам тому духоўнай і творчай спадчыны актыўнага дзеяча беларускае эміграцыі сьвятара Мікалая Лапіцкага. Падрыхтаваная Гарбінскім кніга “Мікалай Лапіцкі. У служэньні Богу і Беларусі” нядаўна выйшла ў сэрыі “Гісторыя беларускага рэлігійнага жыцьця”, запачаткаванай Беларускім Інстытутам Навукі і Мастацтва ў Нью-Ёрку супольна з Інстытутам славістыкі Польскай Акадэміі навук.
Рэдакцыя.
(з выданьня “Голас Царквы беларускай”, 2006 г., №24)
На падставе агульнага духоўнага пісьма мітрапаліта Антона і япіскапа Макара Хараненкі ў 1991 годзе архіяпіскап Саратаўскі і Вольскі Пімен пры саслужэнні яшчэ аднаго япіскапа здзейсніў хіратонію айца Пятра Гушчы ў япіскапы. Хіратонія адбылася ў Свята-Траецкім кафедральным саборы горада Саратава. Такім чынам уладыка Пётр заняў мейсца супачылага ўладыкі Макара і права звацца япіскапам Полацкім і Наваградскім, месцаахоўнікам мітрапалітавага пасаду.
(з выданьня “Голас Царквы беларускай”, 2006 г., №24)
Пасля прыходу ў Беларусь нямецкіх войскаў у 1941 годзе па распараджэнні германскіх уладаў было адноўлена царкоўнае жыццё беларускага народу. 30 жніўня 1942 года ў Менску распачаліся паседжанні Аўтакефальнага Усебеларускага Праваслаўнага Сабору. Сабор адкрыў і далей быў абраны ягоным старшынём арх.Філафей.
(з выданьня “Голас Царквы беларускай”, 2006 г., №24)
Пасля бальшавіцкага перавароту 1917 году япіскапы Беларусі баранілі Царкву ад бальшавіцкай бязбожнай улады і наступу аднаўленцаў і жывацаркоўнікаў. Менскім япіскапам у тую пару быў Мэлхісэдэк (Паеўскі).