nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Рэдакцыя.
3. Бурлівыя падзеі пачатку 1990-х адбываліся на вачах многіх з нас, але ўжо сталі гісторыяй…
У час распаду СССР (1990-91 гг.) чачэнцы зноў зрабілі рашучыя крокі ў кірунку набыцьця незалежнасьці. У гэты перыяд іх узначаліў былы савецкі генерал авіяцыі Джахар Дудаеў, які стаў першым прэзідэнтам Чачэнскай рэспублікі Ічкерыя.
Рэдакцыя.
Усім вядома, што адныя з галоўных праблем чачэнскага народу ў апошнія стагоддзі й дзесяцігоддзі (як, дарэчы, і беларуска-літвінскага, украінскага ды шматлікіх іншых народаў у нашым рэгіёне) караняцца ў такой злачыннай зьяве, як расейскі імперыялізм. Аднак гісторыя нашых народаў магла б быць значна менш трагічнай, калі б тое, што некаторыя лічаць “дэмакратычным, цывілізаваным Захадам”, сапраўды адпавядала зьместу гэтага паняцьця. Паколькі на нашым сайце шмат увагі надаецца фактам, якія дапамагаюць людзям убачыць рэчаіснасьць такой, якая яна ёсьць (бо толькі тады ў нашых ды шматлікіх іншых народаў сьвету будуць шанцы выбрацца з аблуднага кола бесперапынных трагедый), давайце паспрабуем ацаніць сапраўдную ролю г.зв. “Захаду” на прыкладзе нядаўняй гісторыі чачэнскага народу.
Рэдакцыя.
Спадар Літварус, якога мы ўсе ў рэдакцыі дужа любім, даслаў на наш папярэдні матэрыял свой каментар. У ім ён закідае нам, што мы не выстаўляем яго артыкулы, хваліць Сталіна за тое, што той пайшоў на прыняцьце дапамогі ад “Захаду” і называе нашу ідэалагічную пазіцыю ““чыстай””, што на яго меркаваньне зьяўляецца “або здрадніцтвам, або глупствам”. Мы б ніколі ня ўцягваліся ў асабістыя разборкі з нашым чытачом, калі б яны не маглі стаць добрай зачэпкай для высьвятленьня некаторых прынцыповых пытаньняў. Таму, ніжэй пададзены матэрыял просім разглядаць менавіта з гэтых пазіцый.
Рэдакцыя.
У папярэдняй частцы данага матэрыяла мы паказалі стаўленьне да спробаў самастойных геапалітычных паводзін Украіны з боку двух суб’ектаў цяперашняй Расеі – расейскай імперыякратыі й т.зв. “рускіх нацыяналістаў”. Высьветлілася, што ня толькі першыя, а і другія на справе зьяўляюцца тыповымі расейскімі імперыялістамі-шавіністамі. Мы ўжо і не спадзяваліся знайсьці ў Расеі хоць некага з публічных грамадска-палітычных дзеячаў, які б у стаўленьні да Ўкраіны выглядаў універсальным нацыяналістам. Але нам урэшце пашчасьціла напаткаць сьвежы артыкул вядомага расейскага нацыянал-дэмакрата Аляксея Шырапаева. Назва яго працы “Пра два народы” (узяты адсюль: http://via-midgard.info/news/analitika/o-dvux-raznyx-narodax.htm). Падаем тэкст ніжэй.
Рэдакцыя.
Учора ў лукашэнкаўскай РБ на дзяржаўным узроўні (з дадатковым выхадным днём) зноў адзначалася гадавіна бальшавіцка-сіянісцкага перавароту на расейскай імперыі, які адбыўся ў 1917 годзе і пазьней быў названы самімі бальшавікамі-сіяністамі “Вялікай кастрычніцкай рэвалюцыяй”. Колькі разоў гэтыя адзначэньні будуць працягвацца, столькі разоў мы будзем нагадваць важкія факты, якія дапамогуць зразумець сапраўдны зьмест таго, што тады адбылося. Таму сёньня падаем ніжэй чарговы факт (дакумент), які выкрывае мэты тых, хто прыйшоў да ўлады на Расеі ў тыя часы (асноўны матэрыял узяты адсюль: http://blange-blange.livejournal.com/13827.html; ілюструецца карцінамі розных вядомых мастакоў з прынцыпова розным стаўленьнем да жанчыны).
Віталь Хромаў, Галіна Арцёменка, Алесь Астроўскі.
У сувязі зь вялікім уплывам рымскай імперыі на гісторыю разьвіцьця як еўрапейскай, так і ўсёй людскай цывілізацыі (а гэта лічыцца агульнапрызнаным фактам), беларусам-літвінам вельмі варта ведаць важнейшыя факты, датычныя народаў, якія адыгралі ключавую ролю ў лёсе гэтай імперыі (тым больш, што многія з гэтых фактаў маюць вялікае значэньне, але яны хаваюцца). Да ліку такіх народаў без сумневу належаць этрускі, готы, вандалы. Давайце зьвернем на іх нашу ўвагу.
Рэдакцыя.
У сваім папярэднім выступе, а таксама і ў некаторых ранейшых, Вольга Чацьверыкова настойвала, што адзіным сродкам супрацьдзеяньня заходняму ліберастычнаму дэгенерацтву, галоўным злачынцам-заказчыкам якога зьяўляецца глабалісцкая фінансавая алігархія (яна ж “глабальныя бангстары”, “карпаратакратыя”, “сіянакратыя”), можа быць толькі праваслаўе. Маўляў, толькі яно здольнае аказаць супраціў “на духоўным узроўні” той новай навале, якая насоўваецца на чалавецтва з… “цывілізаванага Захаду”. Пасьля выяўленьня прынцыповай няздольнасьці каталіцызма супрацьстаяць “новай духоўнасьці” (гэта, спадзяемся, даказана ў шэрагу папярэдніх матэрыялаў), мы вырашылі праверыць, ці сапраўды праваслаўе можа абараніць чалавецтва ад жахаў магчымай ліберастычна-сіянісцкай дэградацыі. А для гэтага вырашылі прааналізаваць паходжаньне і разьвіцьцё гэтай хрысьціянскай канфесіі. Аднак распачаць давялося здалёк – зь гісторыі Візантыйскай і нават Рымскай імперый. Пачнем з апошняй, бо менавіта тут зарадзілася хрысьціянства як афіцыйная рэлігія (гл. мапу, дзе паказана рымская імперыя на піке сваіх памераў – у пачатку ІІ ст. н.э., пры імператары Траяне).
Рэдакцыя.
7. Юдэі: “Хрыстос – юдэйскі фарысей і габрэйскі нацыяналіст, да забойства якога габрэі ня маюць ніякага дачыненьня”.
Ад спадара Пінхаса мы даведваемся, што аказваецца, сярод юдэяў ёсьць тыя, хто сумняюцца ўвогуле ў быцьці на зямлі гістарычнага Хрыста. Цытата: “На процілеглым полюсе поглядаў знаходзяцца тыя, хто ўвогуле лічыць евангельскае апісаньне Ісуса «зборным вобразам», да чаго іх падштурхоўваюць, напрыклад, паралелі паміж вобразам Ісуса і вобразам «Праведнага Настаўніка» Кумранскай грамады … Тыя выказваньні, якія ёсьць аб «Ешуа га-Нацры» (Ісусе Назарыцяніне) у габрэйскіх талмудысцкіх крыніцах, кажуць пра чалавека, які жыў за 150 гадоў да Ісуса евангельскага” (частка 8).
Тое, што мы даведаліся пра хрысьціянства ад юдэйскага прапагандыста (гл. папярэдні матэрыял), мы б ніколі не даведаліся, чытаючы ці слухаючы шчырых хрысьціян. На паверхню выйшла інфармацыя, якую ў межах хрысьціянскай культуры прынята сьціпла… ня ўзгадваць (затое рэалістычны сьветагляд патрабуе адваротнага – такое варта ведаць). У якой ступені паданая аўтарам інфармацыя праўдзівая і поўная, трэба разьбірацца адмыслова, прычым, асобна з кожным палажэньнем, бо тэндэнцыйнасьць сьветагляду Пінхаса Палонскага – юдэйскага рэлігійнага філосафа – відавочная. Таму ўлік яго праюдэйскай пазіцыі павінен быць агульным фонам, на якім могуць разглядацца ўсе іншыя справакаваныя аўтарам пытаньні. Тым ня менш, пазіцыя Палонскага выглядае збольшага цэласнай, утрымлівае істотныя факты і, забягаючы наперад, скажам… па сутнасьці пацьвярджае выхвальства Марка Раваджа, выкладзенае ім яшчэ ў 1928 годзе, што хрысьціянства – палітычны праект сіянакратыі (гл. https://nashaziamlia.org/2013/06/16/5793/#more-5793).
Рэдакцыя.
У папярэдніх матэрыялах мы прадэманстравалі глыбокі ськепсіс што да ідэі, запрапанавай Вольгай Чацьверыковай, аб магчымасьці выкарыстаньня хрысьціянства для ратаваньня сьвету ад ліберастычнай садамізацыі. І справа ня толькі ў тым, што і каталіцкая, і праваслаўная цэрквы насычаны садамітамі. Усё нашмат сур’ёзьней. Як хрысьціянства можа адолець такую задачу, калі яно заснавана на нацыянальным богу габрэяў Яхвэ?! Марк Равадж і ўвогуле практычна ў адкрытую заявіў (гл. адзін з папярэдніх матэрыялаў), што хрысьціянства – стратэгічны праект глабальнай палітыкі сіянакратыі. Уражаныя гэтымі адкрыцьцямі, мы вырашылі паглядзець на тэму зь іншага боку: а як глядзяць на хрысьціянства апалагеты юдаізму? У сеціве рэкламуецца кніга юдайскага тэолага Пінхаса Палонскага “Дзьве тысячы гадоў разам”. Мы ўзялі ўступную главу зь яе (гл. тут: http://www.uznai-pravdu.ru/viewtopic.php?f=8&t=759), трохі скарацілі, пераклалі й выставілі ніжэй.
Рэдакцыя.
Мы ўяўляем, што ў некаторых нашых чытачоў папярэдні артыкул мог выклікаць шокавы стан. З мэтай яго зьмягчэньня (але ня здраджваючы праўдзе) мы вырашылі падаць артыкул узгаданага Марка Раваджа (асабістага біёграфа Ротшыльдаў; аналаг Кісенджара ў наш час). У 1928 годзе Равадж разразіўся паданым ніжэй артыкулам. Магчыма, на адкрытасьць яго справакавала зьяўленьне ў Еўропе «Пратаколаў сіёнскіх мудрацоў» і выхад чатырохтомніка «Міжнароднае яўрэйства» Генры Форда. З улікам неймавернай амбітнасьці гэтага чалавека і пачуцьцяў самаўпэўненасьці ды беспакаранасьці, даведзеных да стану абсалютнага нахабства, зьяўленьне артыкула выглядае заканамерным. Равадж тое-сёе перакручвае і ўсёй віны сіяністаў не раскрывае, але многае прасьвятляе выдатна. У прыватнасьці, ён адкрывае вочы на адзін з галоўных падманаў, што “боскі закон” хрысьціянства “непраціўленьня злу” – важнейшая тэхналогія захопу сіянізмам сьвету (перакладчык артыкула Джон Галепена; узята адсюль: http://www.zarubezhom.com/ravage.htm; нязначна адрэдагавана).
Рэдакцыя.
Алесь Астроўскі
Для таго, каб на нашым сайце зьявіўся папярэдні матэрыял, адзін зь сябраў рэдакцыі прысьвяціў два свае выхадныя дні. Але матэрыял атрымаўся надзвычай багатым на каштоўныя зьвесткі, вартыя запамінаньня. Ён таксама ўтрымлівае істотныя факты і кантэксты, вартыя дадатковага аналізу. Таму я і вырашыў прыгледзецца да некаторых прынцыповых рэчаў, прысутных у выступе Чацьверыковай (менш істотнае ўжо было пракаментавана па ходу яе выступу; пададзенае ніжэй часткова разьлічана на тое, што спадарыня Чацьверыкова асабіста можа пазнаёміцца з тэкстам).
Сяргей Высоцкі – кіраўнік АК БПС
3-га чэрвеня штогод абаронцы Курапатаў адзначаюць чарговую гадавіну перамогі ў Курапацкім Чыне. Цяжка ў некалькі радкоў распавесьці недасьведчаным у гэтай тэме людзям, што гэта было такое…
Пасьля азнаямленьня з асноўнымі фактамі біяграфіі, варта пазнаёміцца з грамадска-палітычнымі поглядамі Чэ Гевары. Так нас абавязвае зрабіць ня толькі цікавасьць да гэтай неардынарнай асобы і логіка азнаямленьня зь ёй, а й ідэалагічная накіраванасьць нашага сайта. Пералапаціўшы зь дзясятак працаў вядомага рэвалюцыянера, сёньня мы выстаўляем тры найбольш паказальныя (на наша меркаваньне) дакументы, якія былі створаны Чэ Геварам у інтэрвале 1961-67 гг. і ў якіх раскрываюцца погляды камандантэ Чэ на міжнародную палітыку. Матэрыял атрымаўся вялікім, затое ў ім шмат цікавага і павучальнага, у т.л. для людзей з нацыянальна-дэмакратычным сьветаглядам.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Высьветліўшы некаторыя асьпекты веснавых “сьвятаў” – “Пасхі” ды “Дня Перамогі”, давайце ад нашых разборак зь мінуўшчынай зьвернемся да сёньняшняга дню і будучыні. Так, у шэрагу папярэдніх аналітычных матэрыялаў мы высьветлілі, што “выбух метэарыта над Чэлябінскам” быў на справе пралётам і падрывам высока ў паветры ракеты, хутчэй за ўсё амерыканскай (верагоднасьць менавіта гэтага варыянта падзеі мы сёньня ацэньваем на ўзроўні 90-95%). Гэта вынікае з раней зробленага намі аналізу ўсёй даступнай нам сістэмы фактаў вакол чэлябінскай падзеі; з пазьнейшых выказваньняў некаторых навукоўцаў узроўню акадэмікаў, якія ўсё жыцьцё прафесійна займаюцца метэарытамі; з пробнага артыкула ў расейскай “Незалежнай газеце”, які зандзіраваў рэакцыю расейскага грамадства на паказ кавалачка праўды; са шчырых выказваньняў навукоўца-ядзерніка Максімава.
Рэдакцыя.
Сёньня, у дзень памяці продкаў рода – на Родаўніцу (які часьцей завуць Радуніцай) – мы завяршаем ідэалагічны аналіз “сьвята 9-мая”. Зьвернем увагу на чарговыя факты, якія маюць істотнае значэньне для разуменьня сітуацыі вакол формы адзначэньня гэтага “сьвята” цяперцамі й рас.імперыякратамі. Гаворка ў гэты раз пойдзе ў асноўным пра лёс значнай часткі “пераможцаў у Вялікай Айчыннай”, якія вярнуліся адтуль інвалідамі. Матэрыял, выстаўлены ніжэй, заснаваны на артыкуле Сяргея Мельнікафа “Колы пекла на востраве Валаам”, у якім ён падаé цытаты-успаміны шэрагу сьведак адпаведных падзей, і дакументальна-мастацкім фільме Генадзя Зямелі “Бунт палачоў”.
З нагоды набліжэньня 25 Сакавіка – Дня першага Адраджэньня Дзяржаўнасьці нашага народу – віншуем усіх беларусаў-літвінаў з гэтым вялікім Сьвятам! Жадаем кожнаму паасобку зьдзяйсьненьня асабістых планаў, а ўсім нам разам – дачакацца часу, калі наш народ, адзіны законны гаспадар Вялікалітвы-Беларусі, стане такім ня толькі ў прынцыпе па законах справядлівасьці, а і ў сапраўднасьці. З нагоды нашага сьвята выстаўляем ніжэй невялікую падборку фотафактаў, сімвалізуючых знакамітую беларускую ўпартасьць у змаганьні за нашы агульнанацыянальныя каштоўнасьці – свабоду, дзяржаву, дэмакратыю, прагрэс. Перамога, несумненна, будзе за намі!
Яніс Домбрава, дэпутат Сейму Латвіі, член праўленьня VL-ТБ/ДННЛ
16 сакавіка г.г. у Рызе прайшло штогадовае шэсьце ў памяць аб латышскіх легіянерах, змагаўшыхся супраць расейска-савецкіх захопнікаў Латвіі ў канцы Другой сусьветнай вайны. Большасьць удзельнікаў шэсьця складалі моладзь і людзі сярэдняга пакаленьня. Калону ўзначалілі некалькі депутатаў Сейму Латвіі ад VL-ТБ/ДННЛ. Шэсьце прайшло пасьпяхова, нягледзячы на спробы перашкодаў, якія рабіліся з боку прадстаўнікоў праплачанага Масквой клуба «антыфашыстаў». Мы ведаем, што і расейскія, і “беларускія” ўлады асуджаюць падобныя ўшанаваньні “былах ССаўцаў”. А як усё выглядае з боку прыхільнікаў латышскага супраціву расейскім каланізатам? (узята адсюль: http://rus.delfi.lv/news/daily/versions/yanis-dombrava-s-tochki-zreniya-legionera.d?id=43148050).
Рэдакцыя.
Сёньня на Расеі адзначаецца “сьвята 23 лютага – Дзень абаронцаў Айчыны”. У нас у Беларусі адбываецца тое самае. Цяперцы давялі нашу дзяржаву да стану расейскай напаўкалоніі, таму факт супадзеньня адзначэньня ў Беларусі й на Расеі гэтых “сьвятаў” – рудыментаў бальшавіцка-савецкага мінулага – не зьдзіўляе. Акрамя таго, фармат адзначэньня “23 лютага” яшчэ ў бальшавіцка-савецкія часы быў даведзены да абсурду. Застаецца такім і сёньня – 5-6-гадовыя дзяўчынкі ў дзіцячых садках і школах віншуюць такіх жа “абаронцаў” зь “іх днём”… Каб яшчэ больш падкрэсьліць абсурднасьць адзначэньня гэтага “сьвята”, тым больш у Беларусі, мы вырашылі нагадаць нашым чытачам, што на самай справе адбылося 23 лютага 1918 года на тэрыторыі захопленай бальшавікамі-сіяністамі расейскай імперыі.
Памёр Сакрат Яновіч — адзін з самых вядомых беларускіх пісьменьнікаў у Польшчы, яму было 76 гадоў (падаецца паводле http://www.svaboda.org/content/transcript/24905552.html).
Сайт працягвае перарваную выкананьнем больш важкіх абавязкаў тэму беларуска-польскіх узаемадачыненьняў. Мы працягваем паказваць, што нам ў гэтых стасунках сёньня не падабаецца, і якое выйсьці мы прапануем. Па падказцы аднаго са сталых чытачоў нашага сайта, вось тут – http://haradocki.livejournal.com/1531.html (аўтар ЖЧ haradocki) – мы знайшлі невялікі нарыс, які апісвае развіцьцё беларускага нацыянальнага руху на Гарадзеншчыне ў 1918-24 гг. Нарыс быў надрукаваны ў заходнебеларускай газеце “Сын беларуса” (1924 г. – № 35. – С. 3 – 4). Шмат істотных момантаў і важных імёнаў тут яшчэ не ўзгадана, але тэкст ужо дастакова добра адлюстроўвае цяжкасьці й перашкоды, зь якімі сутыкнуўся беларускі рух на Гарадзенскай зямлі ў першай палове 1920-х – у час, калі заходняя частка Беларусі была “пад палякамі”…
Рэдакцыя.
