nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Барыс Керзач, Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі.
Папярэдні артыкул, аўтар якога гаворыць пра небясьпеку “росту этнічнай самасьвядомасьці рускіх”, пра “нацыяналізм этнічнай бальшыні [у Расеі. – Рэд.]”, пра “імкненьне хваравітай самасьвядомасьці [рускіх. – Рэд.] масаў суцешыцца этнічным дамінаваньнем” і да т.п., зьяўляецца добрай нагодай для таго, каб абмеркаваць значэньне наяўнасьці ў людзей “этнічнага пачуцьця” (сьфера псіхічнага) і таго сацыяльнага феномену, які зь яго вынікае – зьявы “этнічнага адзінства”, у забесьпячэньні паўнавартаснай грамадскай арганізацыі.
Гэты тэкст ёсьць выступам на чэрвеньскім Сойме Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі БНФ (гл. сайт zianonpazniak.de). Тое, што выдзелена тоўстым шрыфтам, выдзелена намі. Мы ня згодныя што да ацэнкі фігуры А.Мілінкевіча. Ён, па ўсім відаць, ёсьць прадстаўніком не расейскай імперыякратыі, а заходняй фінансавай алігархіі, ядром якой зьяўляецца сіянакратыя. У адносінах да беларускай дэмакратыі гэта не нашмат лепш…
Рэдакцыя.
Рэдакцыя (паводле gzt.ru, www.itar-tass.com)
5 чэрвеня галоўны рабін Расеі Берл Лазар паінфармаваў прэзідэнта Расеі Ўладзіміра Пуціна аб планах стварэньня музэя расейскага габрэйства пад назвай “Музэй талерантнасьці”. Галава дзяржавы паабяцаў падтрымаць гэтую ініцыятыву ня толькі маральна, але і фінансава, прычым, з асабістых сродкаў.
Алесь Астроўскі (артыкул прысьвячаецца Дню аховы навакольнага асяроддзя, які быў учора)
1.
Апошнім часам у беларускай частцы сеціва шмат пішуць пра наўмыснае разбурэньне гістарычнай часткі Гародні (гл., напрыклад, сайт, пра які мы інфармавалі і раней harodnia.com). Па адной з найбольш абгрунтаваных версій, расейскія “браткі” (дарэчы, па шэрагу прыкмет – перадавы атрад расейскай імперыякратыі), каб легалізаваць свае крымінальныя “бабкі”, вырашылі прыкупіць сабе цэлы квартал у цэнтры нашага гораду, дзе яны плануюць пабудаваць катэджы ды офісы, а ўсё іншае – сьцерці з твару зямлі і часу. Між тым, гэта гектары тэрыторыі й дзесяткі прыватных дамоў у даволі прыстойным стане, а таксама сады, гароды, якія ўсе разам ставараюць непаўторную архітэктурную, гістарычную, культурную атмасьферу Гародні (для тых, хто ведае наш горад – найбольшая пагроза навісла над цэлым кварталам паміж вуліцамі Горкага, Астроўскага, Міцкевіча).
Разьмешчаны ніжэй трохі скарочаны і закавычаны тэкст нейкага Міхаіла Вазьнясенскага, які ўзяты з жоўтага сайта www.pravda.ru, мы выстаўляем для таго, каб прадэманстраваць пазіцыю расейскіх імперыякратаў і імперастаў што да ўкраінізацыі ва Украіне. Паглядзіце, да якой жывёльнай нянавісьці яны даходзяць у сваім бясьсільлі спыніць страту аднаго з галоўных інструмантаў імперскай палітыкі ва Украіне – “русский язык”. Здаецца, іх задаволіў бы толькі стан поўнага рабства “брацкага народу”, яго канчатковае зьнішчэньне праз этнацыд і асіміляцыю – г.зн., якраз тое, што поўным ходам ідзе ў Беларусі. Са свайго боку мы вельмі радыя посьпеху нашых братоў і суседзяў на поўдні, бо тое, што для імперыякратаў і імперастаў зьяўляецца няшчасьцем, ва ўсіх нармальных людзей ёсьць прычынай для радасьці.
Рэдакцыя.
““На Украіне няма ўкраінізацыі, а пачалася брутальная дэрусіфікацыя, і, на жаль, яна зьдзяйсьняецца пад патранатам прэзідэнта Віктара Юшчанкі”.
Рэдакцыя
Гістэрыка ў Расеі ў сувязі са сьвятам 9 траўня і пагромнымі дзеяньнямі пятай калоны расейскай імперыі ў Эстоніі па ўсёй верагоднасьці давяла некаторых расейскіх жыхароў да страты сувязі з рэчаіснасьцю. 16 траўня г.г. на сайце versii.org зьявіўся артыкул нейкай Элы Нудэльман (па некаторых зьвестках яна “вядомы расейскі праваабаронца”) пад назовам “Фашыстоўскія вырадкі супраць георгіеўскіх стужачак”. Артыкул варты таго, каб яго падаць цалкам, што і зроблена далей у дзьвюкосьсях.
Алесь Астроўскі
1. Папярэдняе тлумачэньне.
Напісаны наркомаўкай тэкст, які пададзены ніжэй – гэта адкрыты ліст генералу Фралову, які быў перададзены яму роўна тры гады таму (канец траўня 2004 году). Тады ж па законах жанру ён быў перададзены і сп-ру Сярэдзічу – галоўнаму рэдактару “Народнай волі” – для друкаваньня ў газеце. Прайшло некалькі тыдняў, Сярэдзіч артыкул не надрукаваў, а, між тым, Фралоў і Скрабец пачалі галадоўку (лета 2004 году). Таму ліст было вырашана не друкаваць. Цяпер жа, у сувязі з тым, што каманда Фралова (разам зь ім Скрабец, Парфяновіч, Сініцын) пачала “інтэгравацца з Расеяй” яшчэ больш актыўна, чым гэта робіць апошнім часам Лукашэнка (гл. фота ўверсе – дакументальнае сьведчаньне нядаўняга, на шчасьце, правальнага мерапрыемства новых інтэграстаў), а таксама ў сувязі з нядаўняй штучнай гістэрыкай вакол тэмы “Вялікай айчыннай” і чарговай спробай прыватызаваць яе ахвяры (усё для таго, каб расейская імперыякратыя магла вярнуць сабе кантроль над Прыбалтыкай, Польшчай, іншымі краінамі), дадзены ліст з аднаго боку зноў стаў актуальным, а з іншага – вярнулася магчымасьць яго абнародаваць. Ліст важны таксама як доказ таго, што сп-ра генерала ўжо даўно папярэджвалі…
Зянон Пазьняк (Выступ на травеньскім Сойме Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі БНФ, 13 траўня 2007 г.)
Зьвяртаю ўвагу Сойму на характарыстычную прыкмету, якая выяўляецца вельмі выразна цяпер у беларускім грамадзтве – узмацненьне антыбеларускай палітыкі. Здавалася б, пасьля нафта-газавага канфлікту з Масквой і філіпікаў супраць Пуціна рэжым мусіў бы ўнесьці нейкую карэктыроўку ва ўнутраную палітыку на карысьць нацыі. Нічога падобнага, якраз з дакладнасьцю да наадварот. Рэзка ўзмацніўся перасьлед беларускай школьнай і навучэнскай моладзі за беларускую мову і беларускія погляды. Выявілася, што ў школах існуе сістэма сексотаў сярод настаўнікаў, якія адсочваюць ідэёвых беларусаў і даносяць на вучняў у КГБ. Маладых людзей цяпер арыштоўваюць за нацыянальныя патрыятычныя погляды, рыхтуюць суды пад выглядам “за ўдзел у незарэгістраванай арганізацыі”.
Рэдакцыя (паводле kavkazcenter.com/russ)
12 траўня 1997 года (роўна 10 гадоў таму) у Маскве (!) была падпісана дамова “Аб міры і прынцыпах узаемаадносін” паміж Чачэнскай рэспублікай Ічкерыя і Расейскай Федэрацыяй. Цырымонія падпісаньня адбылася ў Крамлі. Свае подпісы пад дакументам паставілі прэзідэнт ЧРІ Аслан Масхадаў і прэзідэнт РФ Барыс Ельцын.
Рэдакцыя (паводле інфармацыі kavkazcenter.com/russ)
Фота. Некаторыя ўдзельнікі канферэнцыі ў час яе правядзеньня.
8 траўня г.г. у Цярнопалі (заходняя Украіна) прайшла Міжнародная канферэнцыя, прысьвечаная пытаньню арганізацыі супраціву расейскаму нэаімперыялізму. Яе арганізатарамі выступілі Рух за Дэкаланізацыю Каўкауа (кіраўнік Ахмад Сардалі; але ён па тэхнічных прычынах ня змог прыняць удзел у канферэнцыі) і Усеукраінская Арганізацыя “Трызуб” імя Сьцяпана Бандэры (кіраўнік Зьмітро Яраш; папярэдні кіраўнік “Трызубу” палкоўнік Васіль Іванышын памёр літаральна на днях; з нагоды гэтага выказваем сваё спачуваньне блізкім сп-ра Іванышына і ўсяму украінскаму народу). У канферэнцыі прынялі таксама ўдзел прадстаўнікі польскага камітэту “Вольны Каўказ” і таварыства “Расейска-Чачэнскага сяброўства”.
Віталь Хромаў, Барыс Керзач
Некалькі дзён таму на сайце радыё “Свабода” мы ўбачылі два матэрыялы, якія выпадкова ці не, гэта нам невядома, апынуліся побач. У адным матэрыяле распавядалася пра тое, як у фашыстоўскай Германіі ў 1930-я гады палілі кнігі (аўтар – Тацяна Поклад), а ў другім – як тады ж у нашай Беларусі, тагачаснай камуністычнай БССР, рабілі тое самае (аўтар – Аляксандар Лукашук). Дадзенае супадзеньне падштурхнула нас да ідэі адкрыць яшчэ адну рубрыку пад назвай “Паралелі”, каб зьбіраць доказы зьмястоўных падабенстваў паміж, здавалася б, рознымі сацыяльнымі (у т.л. соцыяпаразітнымі) зьявамі. Аказваецца, расейскі імперыялізм і германскі імперыялізм (як кірункі палітычнай дзейнасьці), нягледзячы на тое, што карысталіся, здавалася б, пынцыпова рознымі ідэалагічнымі дактрынамі (бальшавізм і нацызм), былі надзвычай падобныя ня толькі па жахлівых выніках свайго па-сатанісцку дэструктыўнага ўзьдзеяньня на чалавецтва (дзясяткі мільёнаў загінулых і закатаваных людзей – толькі адна з частак іх злачыннага ўзьдзеньня), а і па дадатковых рысах – па ўсёй сімволіцы, характары масавых мерапрыемстваў, стылі татальнай прапаганды, таталітарным рэжыме і па шмат чым іншым. Мяркуйце самі.
Гэтым артыкулам Тэнгіза Гудавы (нар. у Грузіі ў 1953 г.; вучыўся ў Маскве ў медыцынскім інстытуце, двойчы адседзеў за “антысавецкую дзейнасьць”; у 1987 быў высланы з СССР; з 1987 па 2004 гг. працаваў адным з рэдактараў на радыё “Свабода”; цяпер вольны журналіст) мы закрываем тэму эстонскіх падзеяў канца красавіка г.г. Не з усімі ньюансамі поглядаў аўтара мы згодныя. Там-сям ён, відаць, па інэрцыі, пераходзіць грань. Гэта можа быць выкарыстана ворагамі свабоды народаў. Дый “мух і катлеты” мы б падзялілі іначай. Для нас “мухі” – гэта ня столькі манументы, а нахабнае прысябечваньне і прапагандысцкае выкарыстаньне (для сваіх злачынна-паразітных мэт) былой савецкай партакратыяй, а цяпер і сучаснай расейскай імперыякратыяй, гераізму, пакутаў і сьмерцяў воінаў Другой сусьветнай вайны. Але, у цэлым, нам заўсёды прыемна бачыць любыя праявы сапраўднага інтэрнацыяналізму, такія рэдкія ў наш прадажны, дэмаралізаваны час. І гэта галоўная прычына, па якой мы падаем дадзены артыкул.
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі.
Мал. 1. Удзень 26 красавіка на цэнтральнай плошчы Таліна каля будынку Нацыянальнай бібліятэкі перад “Бронзавым салдатам” сабраліся сотні людзей. Зьлева: перапужаны эстонскі хлопчык туліцца да паліцэйскага і зь нянавісьцю нешта крычыць у бок натоўпу рускамоўных малойчыкаў. Па цэнтры і справа: расейскія шавінюгі-імперасты. Азлобленыя твары, абражальныя надпісы ў адрас ураду Эстоніі на бэджыках і на скуры, яшчэ нешта пра СССР, сярпаста-малаткасты там жа. У паветры сталы сьвіст і воклічы “Россия! Россия!”, “Позор!”, «Фашысты!».
Мал. 2. Уноч на 27 красавіка. Вуліцы Таліна ў час пагромаў і пасьля іх. Абаронцы “Бронзавага салдата” аказаліся звычайнымі пагромшчыкамі, падпальшчыкамі, марадзёрамі…
Гэты артыкул Міхася Кукабакі – беларуса і вядомага маскоўскага дысідэнта – мы ўзялі з сайта
www.kavkazinfo.org (артыкул скарочаны). У ім аўтар каментуе нядаўнія падзеі ў Эстоніі. Мы рыхтуем свой аналітычны матэрыял на дадзеную тэму, які плануем выставіць трохі пазьней. Мы хочам даць выказацца (альбо паказальна адмаўчацца) ўсім істотным палітычным суб’ектам, бо лічым падзеі ў Эстоніі чарговым яскравым прыкладам феномену “крука ў лесе”…
Рэдакцыя.
А вось і той знакаміты ліст (каб цалкам быць у курсе кантэксту, гл. два папярэдніх артыкула) – узор палітычнай публіцыстыкі, пасьля якога ні пра Букоўскага, ці пра Бонэр мы амаль нічога ня чулі 4 гады. Аказваецца, каб заставацца сумленным чалавекам, нават на Захадзе даводзіцца шмат чым ахвяраваць. Прысутнасьць дысідэнцтва – праява грамадскай хваробы. Чатыры гады замоўчваньня пэўных пазіцый Букоўскага і Бонэр –яшчэ адзін факт, які сьведчыць, што і Захад ня цалкам здаровы… А гэта значыць, што глядзець на яго трэба рэалістычна…
Рэдакцыя.
Уладзімір Букоўскі
Уладзімір Букоўскі (нар. у 1942 г.) – выбітны расейскі пісьменьнік і публіцыст, па адукацыі біёлаг, адзін з самых вядомых дысідэнтаў Савецкага Саюзу. За апазіцыйную дзейнасьць улады неаднаразова зьнявольвалі яго ў турмах і ў псіхіятрычных лякарнях. У 1976 г. быў высланы з СССР наўзамен за чылійскага камуніста Луіса Карвалана. Цяпер жыве ў Вялікабрытаніі. Вядомы крытычнымі выказваньнямі ў адрас сучасных уладаў Расеі і негатыўным стаўленьнем да Еўрапейскага Саюзу (а мы ўжо пачыналі былі камплексаваць, што мы адзіныя такія). Апублікаваў шэраг кнігаў, у тым ліку “І вяртаецца вецер”, “Пацыфісты супраць міру”, “Маскоўскі працэс”. Нядаўна Ул.Букоўскі разам з шэрагам палітолагаў, у прыватнасьці, з Расеі (Глебам Паўлоўскім), Польшчы (Анджэям Новакам) выступаў на вялікай канферэнцыі, якая праходзіла ў Польшчы і была прысьвечана ацэнцы сітуацыі ў Еўропе і Расеі. Яго адказы на пытаньні былі пададзены, у прыватнасьці, у польскім часопісе “Dziennik“. Ня будзем хаваць, шэраг пазіцый, выкладзеных Букоўскім, вельмі блізкія да поглядаў сябраў нашай рэдакцыі… Ён выступаў пасьля Г.Паўлоўскага, які заявіў, што “1990-я гады былі ў Расеі бесперапыннай катастрофай… Усё па-сапраўднаму кепскае, што ёсьць там цяпер, зьвязана з тым часам, а не з камунізмам… Гады кіраваньня Пуціна – гэта час радыкальнага абнаўленьня… Адзінае, што азмрочвае карціну – гэта рэлікты ельцынізму”.
Рэдакцыя.
Міхаіл Салтан, Глеб Шчарбатаў.
Міхаіл Салтан, Глеб Шчарбатаў.
У вялікім артыкуле, пададзеным ніжэй (артыкул скарочаны), рускія шавіністы прапануюць сваю версію прычынаў нядаўняга закрыцьця аднаго са сваіх галоўных інфармацыйных рэсурсаў – сайта ari.ru (цяпер – ariru.info). Сябрам нашай рэдакцыя гэтая версія падалася каштоўнай ня толькі з-за таго, што дазваляе лепш зразумець працэсы, якія адбываюцца ўнутры расейскай апазіцыі, але і з-за аналогій, якія ўзьнікаюць, калі мы параўноўваем расейскую апазіцыйную сітуацыю і нашу – беларускую. Думаем, менавіта гэтым можна патлумачыць нашае інтуітыўнае жаданьне праілюстраваць расейскі матэрыял фотаздымкамі з беларускай апазіцыйнай рэчаіснасьці 2003-07 гг. Няўжо сапраўды сярод фігур, бачных на фотаздымках, ёсьць беларускі Азэф, поп Гапон, розныя іншыя агенты? А, можа, і не па адным? Тыпу: адзін рускамоўны, другі – беларускамоўны…
Рэдакцыя.
… Навошта зачынілі АРІ? Каму мы перашкаджалі? Адцягвалі электарат ад «Единой России» ці ад сп-ра Каспарава? Каму і дзе мы, асьветнікі, скрайне законапаслухмяныя, паліткарэктныя і талерантныя людзі, наступілі на мазоль? [ёрнічаньне – фірмовы стыль АРІ. – Рэд.].
Ярамір Шцеціна – сябра Сенату Чэшскай Рэспублікі, пісьменьнік (крыніца – inosmi.ru)
Фота. “Замірэньне” чэхаў было 40 гадоў таму, а цяпер адбываецца “замірэньне” “чэхаў”.