nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Яўген Мурашка
З 8-га па 29-е верасьня у Беларусі плануецца правядзеньне шырокамаштабнага вучэньня “Захад” з удзелам дзьвюх расейскіх армій у поўным складзе. Калі браць за узор штатны расклад 58-й расейскай арміі, якая ўдзельнічала ў агрэсіі супраць Грузіі, то у лічбах гэта можа выглядаць наступным чынам:
Міхаіл Падаляк
Набліжаецца чарговая правальная (і гэта ўжо бачна цяпер) прэзідэнцкая выбарчая кампанія. У апазіцыі ажывілася традыцыйная валтузьня, зьмет якой ня мае ніякага дачыненьня да інтарэсаў беларусаў, а зьвязаны ў асноўным з перахопам рэсурсаў і выкананьнем агентурных заданьняў прарасейскіх імперскіх ці празаходніх псеўдаліберальных сіл. Відаць, пачаткам гэтай валтузьні варта лічыць артыкул вядомага правакацыйнага журналіста М.Падаляка, які “Народная воля” надрукавала 19 траўня г.г. у №75-76 (адрас у сеціве: http://www.nv-online.info/index.php?c=ar&i=14390). Мы вырашылі зафіксаваць падзею. З гэтай мэтай мы падаем артыкул і Падаляка, і рэакцыю на яго А.Мілінкевіча. Як звычайна, у канцы мы пададзім наш кароткі каментар на абодва матэрыялы.
Рэдакцыя.
Сяргей Сурба (аўтар тэкста; разьлічваем, што фота нам яшчэ будзе перададзена), Алена (аўтар вершаў)
Да нас у рэдакцыю зьвярнуўся аўтар гэтага тэкста. Тэма, якую ён разам з групай асоб уздымае, нам падалася важнай. З апавяданьня сп-ра Сяргея вынікала, што многія, да каго ён зьвяртаўся, у т.л. і з каляўладных колаў, таксама падзялялі яго клопат, але канкрэтна дапамагчы – адмаўляліся. Ня бралі да друку ніжэй пададзены тэкст і розныя выданьні. У выніку, ён прыйшоў да нас…
Рэдакцыя.
Яўген Мурашка
Вось і скончыўся яго чарговы “працоўны” дзень. Праблем вышэй крышы. Тут табе і крызіс, тут табе і газ, і Каўказ. Апазыцыя зноў пагражае ўсялякімі “сацыяльнымі маршамі” – і не надакучыла ім хадзіць туды-сюды. Зноў жа, МВФ захаміў пазыку. Вось жлабы. Хаця іх можна зразумець – гэта яны і справакавалі гэты крызіс. А Расея – “аддай кантрольны пакет “Белтрансгазу” – дадзім 100 мільярдаў драўляных “. Не, тут трэба меркаваць, можа здарыцца, як з Малдовай, ці той жа Аргенцінай – набралі пазыкаў, а вяртаць нечым. Забралі прамысловасць – поўны трындзец. Відаць, трэба патаньчыць з Бруселем. Можа так здарыцца, што і да новых выбараў не працягну, а ў мяне дзіцё малое без маці, шкада Міколку. Ніякія ахоўнікі-мардавароты яму яе не заменяць.
Лукашэнка – відаць, вы яго ўжо пазналі – паклаўся на ложак і, цяжка ўздыхнуўшы, прамовіў – “ О, Господи Иисусе, вперёд не суйся и в зад не адставай”. Аднак не пасьпеў заплюшчыць вочы, як пачуў:
– Хто імя Госпада спамінае мімаходзь?
Спалохана ўсхамянуўшыся, навастрыўшы вушы, пачаў пільна ўглядацца ў цемру:
– Нет, видно, показалось. Да и что удивительного, с такими проблемами и не то памярэшчыцца. Крыша и так набекрень, можа и совсем съехать.
Ігар Макарэвіч (ліст у рэдакцыю, прозьвішча зьменена)
Цікавыя метады ў апошні час выкарыстоўвае ў сваёй працы кіраўніцтва БНФ у адносінах да сваіх чальцоў. Напрыклад, мне, як шараговаму чальцу партыі БНФ (я не выходзіў з шэрагаў), сталі пастаянна прыходзіць канверты то зь якой-небудзь газэтай, то з запрашэньнем на справаздачна-выбарчы сход. Некалькі разоў я схадзіў на гэтыя сходы. Пасяджу, паслухаю палымяную прамову Вячоркі ці Івашкевіча, падыму за нешта руку і ціхонька сыходжу. Ні прамога дыялогу, ні дыскусіяў няма, што ты думаеш – нікому не цікава. Сходаў рады раёна няма, ці проста мяне не запрашаюць. А я і не напрошваюся.
З. Сейбіт
Мінулі яшчэ адныя, так званыя “выбары” бяз выбару. Колькі іх ужо было: і за савецкім часам, і ў незалежнай, але неправавой, недэмакратычнай Беларусі. Ці навучыліся мы чаму-небудзь? Ці можна ўзяць яшчэ якія-кольвек урокі акрамя абурэньня “ўладай” і “апазыцыяй” ды паглыбленьня атамізацыі грамадства? Пад час апошніх “прэзідэнцкіх” і апошніх “парлямэнцкіх” “выбараў” найбольш частай тэмай былі лінейныя спрэчкі “за” ўдзел ці “супраць” удзелу ў “выбарах”, нібыта ў гэтым слоўным перацягваньні каната (пры адсутнасьці стратэгіі будовы дэмакратычнай дзяржавы) нешта вырашалася. (Быццам бы жыцьцё і тысячы чыньнікаў, якія на яго ўплываюць, можна зьвесьці да пэўнай “лініі” ці нават “кропкі” бачаньня.) Розьніца паміж папярэднімі выбарамі і цяперашнімі толькі тая, што тады самае часта ўжываемае ключавое слова было “перамога”, а цяпер – слова “канец”. Да якога “канца” зьбіраліся ўдзельнічаць пэўныя асобы і групы людзей, яны не ўдакладнялі: “канца рэжыму”, “канца апазыцыі”, “свайго канца”, “канца выдзеленых рэсурсаў”, “канца выбараў” ці яшчэ якога. Вядома, добра мець дзяжурныя адказы на любыя пытаньні, што нам патрэбная “перамога” (як на “прэзідэнцкіх”) ці трэба дайсьці да нейкага “канца” (як на цяперашніх “парляманцкіх”). Але што мы будзем рабіць з той “перамогай” ці з тым “канцом”, калі яны раптам нам зваляцца?
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі, Віталь Хромаў
Час падвесьці вынікі па тэме. Нагадаем, мы пачыналі серыю апошніх матэрыялаў і нашага іх аналізу, зыходзячы з жаданьня ажывіць рэальнымі прыкладамі канцэпцыю аб галоўных сацыяльных паразітах па-над Беларусьсю, якой быў прысьвечаны артыкул, выстаўлены па адрасе: nashaziamlia.org/2009/01/26/1747. У наступных артыкулах мы гэтыя прыклады падалі. Яны датычаць групы непатапляльных цынікаў пад назвай “Хартыя”; аднаго “Алеся”, які фармальна “белы”, а па зьместу чорны; газеты “Наша Ніва” (“НН”), якая, як высьвятляецца, ужо даўно “Ніва Ня Наша” (“ННН”); дзівоснай эвалюцыі сьветаглядаў некалі персьпектыўных беларускіх маладзёнаў, якія істотна ўплываюць на іншую беларускую моладзь і ствараюць “беларускую” “хрысьціянскую” “дэмакратыю”; амбіцыяў Міхалевіча стаць прэзідэнтам Беларусі (натуральна, пасьля “раскруткі”); поўнага захопу ідэалагічна-прапагандыскай галіны “на вертыкалі” Лукашэнкі пэўнымі сьпецыфічнымі “кадрамі”. Усе гэтыя, здавалася б, разрозьненыя факты (ёсьць яшчэ) здольны пераканаць любога бестароннага назіральніка ў тым, што акрамя працягу даўняга ціску на беларускі народ і яго дзяржаву з боку крывавай усходняй імперыі, на грамадска-палітычныя працэсы ў Беларусі дадаткова нарастае дэструктыўны ціск з захаду. Яго робяць сілы яўна варожыя інтарэсам беларускага народу – тыя, каго мы называем глабалісцкай фінансавай алігархіяй.
Рэдакцыя.
У папярэдняй частцы гэтага матэрыяла пададзены выдатныя па сваёй якасьці й выніковасьці артыкулы- адказы чарняваму нахабніку пад прозьвішчам “Алесь Белы” (гл. фота ў папярэднім артыкуле). Калі б нам было даручана ацаніць зробленае іх аўтарамі па 10-бальнай шкале, мы б паставілі адзнакі не ніжэй за 9-10. Кожны аўтар даў выдатны адлуп, разглядаючы сітуацыю са свайго ракурсу. Нам асабліва спадабаўся “Ланцуговы слон”. Яго мы напэўна з задавальненьнем пабачылі б сярод аўтараў і нашага сайта, асабліва, калі б ён адразу пісаў па-беларуску. Што да Аляксея Дзерманта, дык мы і так ужо падалі некалькі яго артыкулаў. Усё гэта вельмі прыемна – хаця б тут, у адрозьненьне, напрыклад, ад акцыі з “Картай апалячанага беларуса”, мы не адзіныя і нават ня першыя. Здаецца, тэма цалкам вычарпаная. Аднак на справе ёсьць яшчэ некалькі пытаньняў да асьвятленьня. Праблема ў тым, што і Дзермант, і “Слон”, і Рудкоўскі зрабілі акцэнт на асаблівасьцях беларусафобскага сьветагляду “Белага”, выкрылі падступнасьць яго падыходцаў, запазычаных не інакш як ад лукавага… Аднак засталася амаль цалкам не раскрытай грамадская складовая падзеі. А гэтую нішу запоўніць вельмі важна…
Алесь Астроўскі, Барыс Керзач
Аналітычны матэрыял, пададзены ніжэй, ёсьць вынік абагульненьня шэрагу фактаў сучаснай палітыкі, якія ня “любяць” аналізаваць практычна ўсе СМІ, хаця і падаюць. Мы, наадварот, важкія моманты імкнемся ня толькі заўважаць, а і аналізаваць. У некаторых выпадках з мэтай акцэнтаваньня ўвагі мы робім прагноз, каб пазьней праверыць, наколькі былі блізкія да разуменьня зьместу падзей (нагадаем, адным з крытэраў навуковасьці любой тэорыі зьяўляецца здольнасьць рабіць на яе грунце адэкватны прагноз).
Рэдакцыя. На падставе паведамленьня радыё “Свабода” ад 15.01.2009 г. (гл. www.svaboda.org/content/Article/1370557.html)
У нас ужо даўно ўзьніклі падазрэньні, што тое, што агалошвае “Захад” адносна Беларусі, і тое, чаго ён сапраўды жадае дасягнуць – гэта дзьве розныя рэчы. З аднаго боку, мы ўвесь час чуем, што галоўная задача “Захаду” – “дэмакратызацыя Беларусі”. Аднак, у выніку назіраньня за тым, якія сілы атрымліваюць матэрыяльную, палітычную і арганізацыйную падтрымку, якая ідэалогія прапануецца пад выглядам “дэмакратычнай”, а таксама за тым, хто адштурхоўваецца ды ігнаруецца, нам стала відавочна: ніякая сапраўдная дэмакратызацыя у Беларусі “Захад” не цікавіць. Уся прапаганда на гэты конт – адзін татальны падман. Паралельна з гэтым мы пачалі сачыць таксама і за тым, а што на самой справе цікавіць “Захад” у Беларусі. Выказваньні палітолагаў з розных бакоў беларуска-еўразьвязаўскай мяжы дазволілі высьветліць, што “Захад” цікавяць наша зямля, лясы, вадаёмы, нетры, нашы транзітныя шляхі, прадпрыемствы, а асабліва – праца нашага беларускага народу, вынікі якой яны маглі б прысабечваць. Нядаўна мы атрымалі канчатковыя (бо афіцыйныя) пацьверджаньні правільнасьці ўсіх нашых самых нядобрых падазрэньняў.
Сяргей Высоцкі
“Беларусь – краіна парадоксаў”, – такое выслоўе даводзілася чуць часта. Аднак, як бы гэта выказацца мягчэй, парадоксы гэтыя ўсе маюць адзін складнік – накінутае нам рабства. Гэта трагедыя старога еўрапейскага народу (не варта сабе хлусіць, што гістарычна беларускі этнас юны). Закатаваны, падняволены, прыгнечаны, падмануты да страты нават імя свайго – так. Але зусім не малады. Трагедыя светлага і цывілізаванага народу, заняпалага ў векавых супрацьстаяннях з драпежнай і цёмнай імперыяй. На жаль, сябры, гэтая драма не заўсёды мае “happy end”.
Алена К., жыхарка Гародні
Упершыню сярод шматлікіх публікацыяў сустрэла заўвагу пра тое, што цішыня неабходная для нармальнага функцыянавання чалавека ў грамадстве. І, сапраўды, даўно адзначаю, што высокі ўзровень шуму пагаршае маё самаадчуванне, выклікае раздражненне і стомленасць. Але для мяне было адкрыццём, што шум можа быць карысны нячыстай на руку ўладзе ў якасці “ачмуральнага” фактара для грамадства наогул і што ўлады могуць калі не ствараць зашумліванне адмыслова, дык, прынамсі, не запабягаць шматлікім шумавым забруджанням, якія ўзнікаюць стыхійна.
Рэдакцыя.
Ніжэй прыводзяцца гэтыя адказы (з самім зваротам можна пазнаёміцца, напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2008/10/24/1571). Зьвярніце ўвагу, толькі Міністэрства фінансаў РБ дазволіла сабе парушыць закон і даць адказ сп-ру Беламу не на нармальнай мове. Што ж, час ідзе, а напісанае застаецца… Але ў цэлым прыемна, што ўсе адказы носяць пазітыўны кантэкст.
Яўген Мурашка
20 лістапада Яго працоўны дзень пачынаўся, як заўсёды, з прагляду зводкі МУС аб падзеях за мінулыя суткі. Паводле яе, асаблівых здарэнняў не адбылося, калі не лічыць, што ў папраўчай калоніі №1 горада Менска была спроба захопу закладнікаў. Аднак злачынец быў знішчаны, ахвяры захопу адчуваюць сябе добра. Каля Вярхоўнага суду быў спынены пікет, яго ўдзельнікі трымалі расцяжку з надпісам “Нюрнбергскі працэс над камунізмам” [мы ў рэдакцыі гэты лозунг лічым разводкай; патрэбны суд над расейскім імперыялізмам і над адной зь яго форм – бальшавізмам. – рэд.].
Запланаванае на 1 сьнежня паседжаньне Вышэйшай дзяржрады г.зв. “Саюзнай дзяржавы Расеі й Беларусі” было адменена. Візіт у Маскву Лукашэнкі не адбыўся. Мы вырашылі ўдакладніць, што адбылося (інфармацыя была ўзята з шэрагу сайтаў, якія пададзены ніжэй), і выказаць сваё меркаваньне.
Рэдакцыя.
Алесь Астроўскі, Барыс Керзач
Усім напэўна ўбіўся глыбока ў вушы выраз, які апошнім часам у адпаведнасьці зь вядомымі законамі PR-тэхналогіі старанна накідвала сьвету салодкая парачка Пуцін-Мядзьведзеў – “Прымус да міру”. Так яны казалі пра Грузію, на якую нядаўна напалі ўсёй сваёй вайсковай армадай. Шмат гадоў (больш 10) аналагічны прымус, толькі ўжо да “дэмакратыі”, практыкуе Захад у адносінах да Беларусі. Паколькі ў гэтай гісторыі цяпер, у канцы 2008 году, зьявіліся новыя істотныя павароты, мы можам страціць дакументальныя сьведчаньні ранейшага шматгадовага (і безвыніковага) прымусу Захадам рэжыму Лукашэнкі “да дэмакратыі”. Гэтага не павінна адбыцца. Магчыма, наперадзе ў нас размовы з заходнімі “дэмакратамі” ці што-небудзь аналагічнае, дзе дакладныя факты пра іх папярэднюю дзейнасьць будуць вельмі дарэчы. Дый наша навучаньне на ўласнай гісторыі мае немалое значэньне…
А.Астроўскі, В.Хромаў, Б.Керзач
Толькі што адбылыя нібы-выбары ў палатку Лукашэнкі далі шмат чарговых фактаў, на падставе якіх можна ўдасканаліць нашы веды пра беларускую і ваколбеларускую грамадска-палітычную рэчаіснасьць. Тут выразна выявілі свае ўласьцівасьці тры стратэгічныя аб’екты: “аб’яднаная дэмакратычная апазіцыя” (першы), Захад (другі), Лукашэнка і яго рэжым (трэці). З гэтай нагоды было б нерацыянальна даденую падзею не прааналізаваць.
Паводле www.svaboda.org/content/Article/1200641.html
Набліжаецца час, калі мы будзем удакладняць наша стаўленьне да “польскага пытаньня”, неабходнасьць чаго апошнім часам справакавана польскімі імперыялістамі, а канкрэтна акцыяй “Карта паляка”. Будзе там і пра “нож у сьпіну”, і пра “ціхай сапай”, і пра шмат што іншае. Але сёньня 17 верасьня. З гэтай нагоды на сайце радыё “Свабода” зьявіўся дзіўны артыкул паважанага пана Яна Максімюка. Мы вырашылі яго падаць і трохі пракаментаваць – для затраўкі да будучай больш сур’ёзнай размовы…
Рэдакцыя.
Алесь Астроўскі
“Дню ведаў” (1 верасьня) і
Перамозе войскаў ВКЛ над Масквой
у бітве пад Воршай (8 верасьня) прысьвячаецца.
4. Увесь матэрыял, пададзены вышэй, сьведчыць: здаецца, і клапоцяцца нашы людзі пра нашу беларускую мову і школу, перажываюць за іх (дый шмат нас такіх), але вынікаў няма! Замест вынікаў – поўная бездапаможнасьць, разгубленасьць, стомленасьць, безвыходнасьць! Здаецца, ужо ўсім павінна стаць зразумелым – такое “змаганьне” з тымі падыходамі, якія выкарыстоўваліся, вынікаў ня дасьць. Дзесяцігоддзі часу (калі лічыць з канца 1980-х), бессэнсоўна страчаныя на “змаганьне за беларускую мову і школу” – найяскравае сьведчаньне гэтаму. Не атрымаўшы вынікаў, большасьць “змагароў” кінулі праблему і не выказваюцца па ёй. Вырашылі, што задача ім не па зубах. А тыя, што засталіся, заняліся складаньнем летапісу этнацыднага злачынства – паступовага зьнішчэньня беларускай мовы ды беларускай адукацыі, ці выкалупваньнем хоць чаго-небудзь станоўчага, што яшчэ засталося, ва ў цэлым безнадзейна разбуральнай, дэградатыўнай плыні. Спадарове, гэта – ня вынік, і гэта – ня справа. Гэта іх імітацыя і падмена… Хай у каго заўгодна апускаюцца рукі, хто заўгодна хай займаецца самападманам, а мы – сябры рэдакцыі – так рабіць ня будзем. Так мы вырашылі. У адпаведнасьці з гэтым, ад імя рэдакцыі сайта бяруся яшчэ раз прааналізаваць сітуацыю і зрабіць прапановы.
Алесь Астроўскі (выкарыстаны матэрыялы www.svaboda.org/content/Article/1195303; …/Article/1195275; …/Article/1195425)
Учора было 1 верасьня. І зноў, як і ўсе апошнія гады мы маем у Гародні, дый па ўсёй Беларусі, жахлівую, перавернутую дагары нагамі, нясьцерпна балючую сітуацыю – нашы беларускія дзеткі ідуць у беларускія школы, дзе будуць вучыцца на… акупацыйна-каланіяльнай мове! Зь недарэчнасьцю, жахам гэтай сітуацыі мала што можа параўнацца. Бадай што горшымі ёсьць толькі маштабны генацыд народу накшталт таго, што мы перажылі ў XVII стагоддзі, ці экацыд (зьнішчэньне ўсяго жывога на дастаткова вялікай тэрыторыі) у выніку, напрыклад, ядзернага ўдару. Нават, калі ўзгадваць пра пераробку балгарскіх дзяцей у лютых турэцкіх янычараў – ворагаў свайго ж народу і сваіх маці, гэта будзе хай і таксама сатанінская справа, але меншага памеру. Бо ператварэньне дзяцей беларусаў-літвінаў з дапамогай рускай школы ў янычар-маскоўцаў мае ТАТАЛЬНЫ характар. І што цікава, абсалютнай большасьці дабрахотаў, у т.л. з Захаду, на гэта пляваць. Ні ў адной іх рэзалюцыі, якая апісвае сітуацыю ў Беларусі, пра этнацыд няма ні слова. Гэта таксама працягвае хваляваць і абураць, хаця ўжо даўно розумам усьведамляеш, што ружовыя ўяўленьні маладосьці пра “дэмакратычны Захад” даўно пара адкінуць. Усё, што можна зрабіць у гэтай справе, можам зрабіць толькі мы – беларусы – самі й адны… Таму: Што рабіць, як супрацьстаяць цяперска-дэгенератыўнай уладзе ? – гэта і ёсьць ключавое пытаньне, якое варта абмеркаваць з нагоды “Дню ведаў”.
