Рэдакцыя
27. Тры месяцы мы сачылі за падзеямі вакол трагічнай гібелі часткі польскай палітычнай эліты на чале з прэзідэнтам Польшчы Лехам Качыньскім, што адбылася 10 красавіка г.г. пад старажытным беларускім Смаленскам. На шкоду сваім планам у гэты час мы нават не выстаўлялі ніякіх іншых матэрыялаў, каб не разрываць тэму. Гэтым мы дадаткова падкрэсьлівалі важнасьць шчырага аналізу той падзеі. Галоўным для нас было наблізіцца да Праўды. І шмат чаго праясьнілася… Стаўшы на бок праўды, патрэбнай пайперш польскаму народу, мы сьвядома ігнаравалі тое, што польскія палітыкі ў адносінах да беларусаў-літвінаў у цэлым працягвалі праводзіць імперскую палітыку. Што ж, няхай гэта застаецца на іх сумленьні. У гэтай сітуацыі мы абаранілі важнейшае – годнасьць нашага беларуска-літвінскага народу. Спадзяемся, што польскі народ калі-небудзь гэта ацэніць… Але мы ня можам дазволіць сабе бясконца заставацца ў данай тэме. Таму давайце падвядзем вынікі й будзем пераходзіць да аналізу іншых грамадскіх праблем, якія закранаюць інтарэсы нашага народу.
У сваёй учорашняй рэзалюцыі 
Больш за год таму ў артыкуле, прысьвечаным “Карце муда́ка” і “беламу сьцярвятніку”, мы заявілі, што “к
На папярэдні артыкул, у якім распавядаецца, як спадар В.Грыцук зьвяртаўся да АБСЕ зь вялікай просьбай дапамагчы спыніць этнацыд беларусаў у Беларусі, чытач пад нікам “Сяргей” даслаў каментар-пытаньне: “Цікава, якая была рэакцыя ўдзельнікаў той канферэнцыі?”. Мы пашыраем гэтае пытаньне: а якая была рэакцыя АБСЕ, усяго ЕўраЗьвязу? Адказваючы на гэтае пытаньне, хочам зьвярнуць увагу і “Сяргея”, і ўсіх іншых чытачоў нашага сайта, што за наступныя 4 месяцы ня толькі не назіралася ніякай дапамогі беларусам ці хаця б нейкай рэакцыі спачуваньня з боку “Эўропы” (да іх адсутнасьці мы за апошнія 15 гадоў ужо прызвычаіліся), а было значна горш – была прадэманстравана моцная падтрымка “дыскрымінуемай”… “польскай меншасьці” ў Беларусі. Але спачатку факты. 
Сярод чытачоў нашага сайта напэўна няма ніводнага, хто б ня ведаў пра нядаўняе наданьне Юшчанкам званьня Героя Ўкраіны Сьцяпану Бандэру. Натуральна, гэтую падзею віталі ўсе прыстойныя ўкраінцы, беларусы (у тым ліку сябры нашай рэдакцыі), шмат іншых прыстойных людзей ва ўсім сьвеце. Катэгарычна супраць, часта ў абразьлівай форме, выступіла аб’яднанае кубло соцыяпаразітных сіл у складзе прадстаўнікоў расейскай іперыякратыі, сіяністаў і польскіх імперыялістаў (гл. напрыклад тут: 
Натуральна, мы ведаем, што 27 студзеня рашэньнем ААН аб’яўлена “Днём памяці ахвяр халакосту”. Мы, як нармальныя людзі, спачуваем габрэйскаму народу, які за час Другой сусьветнай вайны перажыў вялікія пакуты, панес істотныя страты. З гэтай нагоды мы, натуральна, далучаемся да ўсіх тых, хто лічыць, што чалавецтва павінна памятаць пра гэты факт. Аднак справа ў тым, што адзначэньне гэтай даты кожны раз (і на гэты раз таксама – па сутнасьці ўжо сістэматычна) азмрочваецца парай-тройкай “але”.
Мы ў фармуляваньні свайго стаўленьня да той ці іншай зьявы/падзеі ўжо даўно не залежым ад меркаваньняў масы. Для таго, каб аддзяліць дабро ад зла, істотнае ад 
14 жніўня г.г. беларуская газета “Звязда” падала крытычны артыкул на акцыю польскіх імперыялістаў “Карта паляка”. 17 жніўня на яго адрэагавала папулярнае польскае выданьне “Dziennik” (Дневнік), у якім ёсьць словы, вартыя запамінаньня, сказаныя адказнай асобай – дарадцам прэзідэнта Польшчы. Мы вырашылі падаць на нашым сайце і першы артыкул, і другі (з наступным перакладам), паколькі там утрымліваюцца і цікавыя факты, якія ўзбагачаюць нашы веды па тэме (гаворка пра першы артыкул), і паклёп на беларусаў, якія ў складаных гістарычных умовах спрабуюць адстойваць інтарэсы ўласнага народу. 
