Ніжэй мы друкуем інтэрвю, якое даў Юрыю Драгахрусту кіраўнік аддзелу СНД Нямецкай рады зьнешняй палітыкі Аляксандар Рар (узята з сайта «Свабоды»). Тое, што мы палічылі важным, мы выдзелілі вялікімі літарамі. А што падасца важкім Вам?
Рэдакцыя.
nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Ніжэй мы друкуем інтэрвю, якое даў Юрыю Драгахрусту кіраўнік аддзелу СНД Нямецкай рады зьнешняй палітыкі Аляксандар Рар (узята з сайта «Свабоды»). Тое, што мы палічылі важным, мы выдзелілі вялікімі літарамі. А што падасца важкім Вам?
Рэдакцыя.
Ваха Хасанаў (паводле сайту http://kavkazcenter.com)
11 сьнежня 1994 года Расея [так у аўтара – “Расея”. – Рэд.] зьдзейсьніла ўзброеную агрэсію супраць сувярэннай Чачэнскай дзяржавы.
Зьдзяйсьняўчы 12 гадоў генацыд супраць народа незалежнай краіны, Расея забіла каля 255 тысячаў мірных жыхароў, сярод якіх ня менш за 42 тысячы дзяцей ва ўзросьце да 11 гадоў.
Агрэсары разбурылі эканоміку краіны, зьнявечылі прыроду, уцягнулі чачэнскую зямлю ў экалагічную катастрофу. Матэрыяльныя страты, нанесеныя Расеяй Ічкерыі, адпавядаюць лічбе ў 300 мільярдаў $.
Амаль 80% насельніцтва ЧРІ было выгнана са сваіх дамоў. Моладзь і дзеці заражаны сухотамі. У акупаванай рускімі бандамі краіне гвалтам насаджаецца наркаманія, п’янства, разбэшчанасьць. Скрадзеных хлопцаў і дзяўчат пасьля шмат дзён гвалтоўных ін’екцый, гвалту і прыніжэньня, пераўтвараюць у апушчаных, бязвольных і разбэшчаных людзей.
Каля 40% нованароджаных у Чачні нараджаюцца з адхіленьнямі здароўя альбо калекамі. Чачэнскіх дзяцей труцяць сьпецыяльнымі ядамі й падвяргаюць радыяцыйнаму апраменьваньню.
Забойствы. Трагедыі. Катаваньні. Пакуты…
Татальная сатанінская вайна працягваецца…
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Перакананыя, калі амерыканскіх ці беларускіх палітолагаў папрасіць напісаць эсэ на тэму «Дзьве Амерыкі», большасьць зь іх напэўна выдасьць нешта фармальнае пра падзел амерыканскага грамадства паміж ДЭМАКРАТАМІ (у ЗША іх клічуць «лібераламі») і РЭСПУБЛІКАНЦАМІ (у ЗША іх клічуць кансерватарамі), пра тое, як улада праз дэмакратычныя выбарчыя працэдуры пераходзіць з адных рук у другія, але, маўляў, увесь «амерыканскі дэмакратычны карабель» захоўвае ўстойлівы рух у моры найноўшай гісторыі…
Міхась Кукабака
Міхась Кукабака
Гэты артыкул вядомага дысідэнта савецкіх часоў, беларуса Міхася Кукабакі – яскравае сьведчаньне, што акрамя забойстваў лепшых людзей ХХ стагоддзя і нашага часу (у тым ліку: Холадаў, Баравік, Шчыкаціхін, Галаўлёў, Юшанкоў, Яндарбіеў, Паліткоўская, іншыя, у тым ліку больш 20 расейскіх журналістаў) у Расеі й за яе межамі, акрамя генацыдных акцыяў тыпу галадамору ва Украіне ў 1930-х, дэпартацыяў ці войнаў супраць чачэнскага народу цяпер, акрамя генацыду і этнацыду беларускага народу ў ХІХ і ХХ стагоддзях й цяпер рукамі Лу-кі, акрамя зьняволеньняў у вязьніцах і лагерах, праз якія «прайшлі» мільёны ў сярэдзіне ХХ стагоддзя і якія многія праходзяць сёньня, акрамя ўсіх гэтых атручаньняў дзяцей і дарослых – РАСЕЙСКАЯ ІМПЕРБЮРАКРАТЫЯ выкарыстоўвала яшчэ адзін механізм «кантролю» грамадства – псіхіятрычныя шпіталі. Як гэта адбывалася калісьці і як гэта можа стацца ў любы час зноў (бо імперскі паразітычны монстар нікуды ня зьнік), сьведчыць аўтар – яшчэ адзін сапраўдны Герой нашага часу (пададзена са скарачэньнямі).
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў (паводле рассьледваньня Анны Паліткоўскай і артыкулаў “Новай газеты”)
Год таму многія СМІ пісалі пра выпадкі масавага «атручаньня» дзяцей невядомым рэчывам, якое адбывалася восеньню 2005 года пераважна ў школах Шэлкаўскога раёна Чачні. Тады дзецям быў пастаўлены дыягназ: «псеўдаастматычны сіндром псіхагеннай прыроды». Праз год стан больш 100 захварэлых не палепшыўся. А ў верасьні 2006 году ў двух сёлах усё таго ж раёна Чачні адбыліся новыя ўспышкі захворваньня, якія закранулі тых, хто раней не хварэў.
Віталь Хромаў
Скандалы, зьвязаныя з атручаньнямі Віктара Юшчанкі й Анны Паліткоўкай 2-гадовай даўніны, нядаўнім забойствам апошняй і, асабліва, сьмяротным атручаньнем Літвіненка, рэзка павялічылі ўвагу сусьветнай грамадскасьці да гісторыі выкарыстаньня «заплечных спраў майстрамі» з Лубянкі розных ядаў – асабліва да тых выпадкаў, якія датычылі замежных грамадзян ці савецкіх грамадзян за межамі СССР. Матэрыялаў на гэты конт за апошнія 2 гады ў сеціве шмат. Я ўзяў тыя, што разьмешчаны на сайтах grani.ru, www.kavkazcenter.com, www.svaboda.org і зрабіў зь іх кароткі рэферат.
Два тыдні таму міністар замежных спраў Украіны Барыс Тарасюк распавёў цікавыя рэчы ў сваім інтэрвю газэце “Время новостей”. Яны шмат што прасьвятляюць ва ўнутрыпалітычнай сітуацыі ва Украіне для тых, хто сочыць за ёй толькі па расейскіх тэлеканалах… Інтэрвю Барыса Тарасюка асабліва прасьвятляе пазіцыю той часткі ўраду, якую ў спрэчцы Януковіч-Юшчанка ўсё яшчэ кантралюе (па Канстытуцыі) прэзідэнт Украіны Віктар Юшчанка.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя (па матэрыялах расейскіх інтэрнэт-выданьняў).
На фота: Барыс Стамахін у час пікеру РКА
Далей »
Аўтар Андэрс Аслунд – старшы навуковы супрацоўнік вашынгтонскага Істытута міжнароднай эканомікі (Institute for International Economics). Артыкул быў надрукаваны ў кастрычніку г.г. ў штотыднёвіку “The Weekly Standard” (ЗША). Не з усімі ацэнкамі, якія прысутнічаюць у матэрыяле, мы згодныя, але асноўны заклік аўтара – перагледзець стаўленьне Захаду да Расеі й Пуціна – мы, без сумневу, падзяляем.Рэдакцыя.
Аўтар – Карл Гершман – прэзідэнт Нацыянальнага фонду ў падтрымку дэмакратыі (ЗША). Артыкул надрукаваны ва ўплывовай газэце палітычных колаў ЗША “The Washington Post“.
Гэтым артыкулам Дэвіда Сэтэра, надрукаваным у штотыднёвіку “The Weekly Standard” (ЗША), мы хочам праілюстраваць, як цяпер у замежным друку пачалі асьвятляцца вострыя пытаньні найноўшай гісторыі г.зв. Расеі. Раней падобныя меркаваньні можна было прачытаць толькі ў адкрытых апанентаў цяперашняй расейскай улады. Аўтар – супрацоўнік шэрагу дасьледчых інстытутаў (Hoover Institution, Hudson Institute) і універсітэта Джона Хопкінса (Johns Hopkins). Яго апошняя кніга завецца «Цемра на сьвітаньні : Паўстаньне расейскай крымінальнай дзяржавы».
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў
Зусім нядаўна мы пісалі пра забойства Паліткоўскай, у тым ліку пра тое, каму яно было патрэбнае (гл. https://nashaziamlia.org/2006/10/10/326/#more-326). Цяпер мы вымушаны пісаць у мінулым часе пра яшчэ аднаго чалавека, імя якога пасьля паведамленьняў у расейскіх СМІ ды шматлікіх артыкулаў у найбольш аўтарытэтных заходніх выданьнях цяпер знаёма многім. На жаль, шырокая вядомасьць прыйшла да яго пасьмяротна (гл. фота ўверсе; зьлева здаровы Літвіненка, справа – ён жа на шпітальным ложку без валасоў, якія выпалі з-за верагоднага нутранога апраменьваньня, і з датчыкамі, якія сочаць за сардэчнай дзейнасьцю).
Са зьместу папярэдняга артыкула вынікае, што шмат праблем цяперашняй Расеі зьяўляюцца вынікам прыхватызацыі 1990-х, якая расслаіла грамадства на невялічкую частку неверагодна (і, канешне ж, незаслужана) багатых і значную частку вельмі й вельмі бедных. Калі вы думаеце, што на Захадзе ўсе станоўча ацэньваюць вынікі такой прыхватызацыі, вы памыляецеся. Многія і там разумеюць злачынны характар таго, што адбылося. Прыводзім у скароце артыкул Серджа Рамана з папулярнай італьянскай газеты «Corriere Della Sera», у якім ён адказвае на адпаведнае пытаньне аднаго з чытачоў.
Рэдакцыя.
Паколькі доля жыхароў Беларусі, якія ўсе яшчэ рамантычна глядзяць на «Расею», застаецца значнай, вырашана выставіць на нашым сайце серыю матэрыялаў пра рэальны стан справаў у сучаснай Расеі. Матэрыял, пададзены ніжэй, узяты з расейскіх Інтэрнэт-СМІ і форума MSK.Ru.
Рэдакцыя.
М. Варатыленка (узята з газэты «Украінская праўда»; аўтар – украінец з Канады; прысьвячаецца 2-й гадавіне Памаранчавай рэвалюцыі)
Гэты артыкул Сяргея Сарокі ўзяты з кастрычніцкага выданьня газеты «Украінская праўда» і, як бачна з назвы, працягвае тэму значэньня нацыянальнай ідэі для забесьпячэньня паўнавартаснага жыцьця людзей. Калі б дадзены артыкул быў прадстаўлены на нашай Гарадзенскай канферэнцыі ў 1999 г., ён без сумневу быў бы прадстаўлены ў матэрыялах адпаведнага выданьня.
Рэдакцыя.